เจ้าของหัวใจ (มี E-Book)

เจ้าของหัวใจ

*ชี้แจงก่อนนะคะ นิยายเรื่อง ‘เจ้าของหัวใจ’ เป็นนิยายรีอัป นักอ่านบางท่านอาจจะเคยเห็นผ่านตามาบ้างแล้ว หากคิดถึงพี่รันกับน้องเม สามารถกดเพิ่มเข้าชั้นและอ่านอีกรอบได้น้า 

อ่านฟรีจนจบและไรต์จะทำการปิดตอนแรก ๆ ทันทีหลังจากอัปถึงตอนสุดท้าย

ฝากเอ็นดูพี่รันกับน้องเมด้วยนะคะ 

โปรย…

"ขอกอดหน่อยนะครับ" พอเห็นว่าตวงรัตน์ไม่ว่าอะไรชายหนุ่มก็ขยับเข้ามาใกล้ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความเมาหรือสายตาของเขาที่ทำให้เธอขาดสติในการยับยั้งชั่งใจและเลือกที่จะปล่อยให้เขากอดไปตามที่ใจนำทาง "พี่เมาครับ"

"เมรู้แล้ว" หน้าแดง ตาเยิ้มขนาดนี้ไม่เมาน่ะสิแปลก ตอนนี้แทบจะไม่มีใครสนใจทั้งคู่เลย ปั้นหยาหายไปกับนนทกรสักพักใหญ่ๆ แล้ว ไม่รู้ว่าไปไหนกัน ส่วนพี่ๆ อีกสามคนที่นั่งอยู่ก็เหมือนจะไปเฝ้าพระอินทร์กันอีกในไม่ช้า

"น้องเมเมาหรือยัง ไปนอนไหมเดี๋ยวพี่ไปส่ง"

"เดี๋ยวรอหยากลับมาก่อนก็ได้ค่ะ เมยังพอไหวอยู่" เธอบอกเขา "แล้วพี่รันล่ะคะ ตาพี่เหมือนจะไม่ไหวแล้วนะ"

"ยังไหวครับ" ศรัณภัทรเลื่อนมือข้างที่ไม่ได้กอดเธอออกไปจับมือเธอขึ้นมา ก่อนจะเอ่ยชวน "ไปเดินเล่นกันไหม"

พอหญิงสาวพยักหน้าตกลงเขาก็จูงมือเธอออกไปที่ชายหาด เสียงคลื่นและลมเย็นๆ จากทะเลทำให้ทั้งสองคนรู้สึกดีและสร่างเมาขึ้นมานิดหน่อย

"รู้สึกดีขึ้นไหม" เขาเริ่มชวนเธอคุยพร้อมกับเดินจับมือกันไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีจุดหมาย

"ดีค่ะ ลมเย็นๆ ช่วยได้มากเลย" เธอหลับตาลงแล้วสูดเอากลิ่นอายทะเลเข้าปอด ทำให้คนที่เดินอยู่ข้างๆ ต้องยิ้มตามกับท่าทางของเธอ

"ตรงนั้นมีชิงช้าด้วย ไปนั่งกันไหม" เขาชี้ไปที่ชิงช้าของรีสอร์ตที่อยู่ไม่ไกลจากตรงที่เขาและเธอยืนอยู่

"เอาสิคะ เดินนานเมก็เริ่มเมื่อยแล้วเหมือนกัน" แล้วเขาก็พาเธอเดินไปนั่งที่ชิงช้า ก่อนที่เขาจะนั่งลงข้างๆ ขยับเข้าไปใกล้แล้วยกมือโอบไหล่เล็กเอาไว้ ผ่านไปสักพักก็พูดขึ้นทำลายความเงียบ

"คราวหน้าไม่ใส่ชุดว่ายน้ำแล้วได้ไหม"

"หืม ทำไมอะคะ" เธอเงยหน้าขึ้นมองเขางงๆ "มันน่าเกลียดเหรอ"

"เปล่า มันไม่ได้น่าเกลียดเลย" มันดูดีและดูเซ็กซี่มากๆ ต่างหาก เขายังจำภาพที่เธอใส่ชุดว่ายน้ำสีดำที่ตัดกับผิวขาวๆ ของเธอเมื่อตอนกลางวันได้ดี ภาพนั้นมันยังติดตาและทำให้ความเป็นชายของเขาแข็งตัวขึ้นได้อย่างง่ายดายเมื่อนึกถึงภาพนั้น "แต่พี่ไม่ชอบ พี่หวง..."

"หะ...หวงเมน่ะเหรอคะ" เธอถามพร้อมกับมองหน้าเขาด้วยหัวใจที่สั่นระรัว

"อืม พี่หวง...ได้ไหมครับ"..